Af en toe dwalen je gedachten af naar vroeger, naar het moment waarop je moeder voorzichtig het idee opwierp om op dansles te gaan. Ze had het luchtig gebracht, bijna terloops, maar je voelde meteen de onderliggende bedoeling. Ze vond dat je wat extra stijl kon gebruiken, dat je misschien niet altijd in een trainingspak hoefde rond te lopen en dat dansen meer was dan alleen in een grote, zweterige sporthal op keiharde beats bewegen. Je had haar voor gek verklaard. Jij? Dansles? Dat was niets voor jou! Dansen was iets wat je deed in een club, met een drankje in je hand, in het donker, waar niemand je echt kon beoordelen. Of misschien op een festival, waar het publiek massaal meebewoog op de dreunende muziek. Maar dansles volgen in een zaal met spiegels en een instructeur die je stap voor stap uitlegt hoe je je voeten moet plaatsen? Dat voelde als een brug te ver.
Toch bleef het idee ergens in je achterhoofd hangen. Misschien, heel misschien, had ze een punt. Het leek je toen absurd, maar nu vraag je je af of het niet toch verstandig was geweest om het gewoon te proberen. Want nu sta je hier, aan de zijkant van de dansvloer, toekijkend hoe anderen vol overgave en passie de Jive en de Cha cha cha dansen. En ergens bekruipt je een gevoel van lichte spijt. Niet omdat je er zelf niet tussen staat – je hebt jezelf immers nooit als een danser gezien – maar omdat je nu beseft hoe handig het zou zijn geweest als je toch een paar lessen had gevolgd. Gewoon, om een basis te hebben, om niet als een stijve hark aan de kant te hoeven blijven staan.
Je ogen blijven hangen op een specifieke danseres. Nummer 42. Er zit een energie in haar bewegingen die je meteen pakt. Haar voeten glijden soepel over de vloer, haar heupen bewegen ritmisch mee met de muziek en haar gezicht straalt pure vreugde uit. Ze is duidelijk in haar element, helemaal opgaand in het moment. Er is geen twijfel mogelijk: zij is de ster van de avond. Je kijkt rond en ziet dat je niet de enige bent die haar opmerkt. Andere toeschouwers volgen haar bewegingen met bewondering. De jury – als die er al is – zou haar zonder twijfel de hoogste punten geven. Ze danst niet alleen met techniek, maar met een vuur dat onmiskenbaar is. Dit is geen ingestudeerde routine; dit is pure passie.
Even schiet het door je hoofd hoe het zou zijn als jij daar stond, samen met haar. Misschien had je een kans gehad om met haar te dansen, als je die lessen wel had gevolgd. Misschien had je dan naast haar kunnen schitteren, in plaats van alleen maar toe te kijken. Maar tegelijkertijd weet je dat ze jou helemaal niet nodig heeft. Zij redt zich prima zonder partner. Haar energie en uitstraling zijn voldoende om de hele zaal te vullen. Dit is haar moment, en jij bent simpelweg een toeschouwer.
Toch kun je het niet helpen om even te fantaseren. Hoe zou het voelen om samen met haar op die vloer te staan? Om de Jive moeiteloos uit te voeren, met snelle stappen en speelse bewegingen? Of om de Cha cha cha te dansen, met die flirterige interactie en scherpe passen? Het idee laat je niet los. Misschien is dansen toch niet zo’n gek idee als je altijd hebt gedacht. Misschien is het nooit te laat om iets nieuws te leren. Je moeder zou waarschijnlijk zeggen: “Zie je wel, ik had gelijk.” En deze keer zou je haar niet meteen tegenspreken.
Je aandacht wordt weer naar de dansvloer getrokken als nummer 42 haar laatste draai maakt en eindigt met een brede glimlach. De muziek stopt, en voor een fractie van een seconde hangt er een moment van stilte in de lucht. En dan barst het applaus los. Iedereen klapt, fluit en juicht. Jij ook. Je voelt oprechte bewondering voor haar prestatie. Dit is niet zomaar een dans; dit is kunst. Dit is expressie in zijn puurste vorm.
Terwijl je nog steeds klapt, voel je iets veranderen in jezelf. Een klein stemmetje in je hoofd dat fluistert: “Waarom niet?” Waarom zou je jezelf beperken tot wat je altijd hebt gedaan? Waarom niet uit je comfortzone stappen en iets proberen wat je ooit voor onmogelijk hield? Het hoeft niet meteen perfect te zijn. Het hoeft niet eens publiekelijk te zijn. Maar gewoon, voor jezelf. Om te ontdekken of er ergens diep vanbinnen toch een danser in je schuilt.
Je neemt je voor om het te overwegen. Misschien niet meteen, maar ooit. En als die dag komt, dan zal je moeder zonder twijfel degene zijn die als eerste zegt: “Ik zei het toch.” Bekijk de beelden op de volgende pagina:
