Het is zaterdagmiddag, de zon schijnt en de bal ligt klaar in de tuin. Voor Tim (11) is dit hét moment van de week. Zijn favoriete team speelt later op de avond en hij wil alvast een paar trucjes oefenen met zijn vader. Hij heeft zijn camera in de hand, klaar om het moment vast te leggen. Hij vindt het leuk om video’s te maken, vooral van zijn eigen vorderingen. Misschien kan hij het later terugkijken en zien hoe hij beter wordt.
Met een enthousiast gevoel stapt hij de woonkamer binnen, waar zijn ouders op de bank zitten. Papa zit er ontspannen bij, zijn arm om mama heen geslagen. De televisie staat aan, maar het lijkt niet alsof ze echt kijken. Dit is hét moment om zijn vader mee naar buiten te krijgen.
“Papa, kom je voetballen?”
Papa kijkt op, een lichte glimlach om zijn mond. “Voetballen? Nu?” vraagt hij, terwijl hij even naar mama kijkt.
Tim knikt enthousiast. “Ja! Ik wil oefenen voor vanavond.”
Maar in plaats van op te staan en met hem mee te lopen, schiet papa in de lach. Hij geeft mama een speelse tik op haar achterkant en zegt met een brede grijns: “Wij gaan voetballen.”
Tim houdt zijn camera stil. Mama giechelt en slaat snel haar handen voor haar gezicht, alsof ze niet wil dat iemand haar reactie ziet. Haar gezicht kleurt een beetje rood, en ze duikt tegen papa aan.
Tim blijft stil filmen. Dit was niet het antwoord waar hij op hoopte. Hij had verwacht dat papa enthousiast op zou staan, zijn schoenen zou aantrekken en samen met hem naar buiten zou lopen. Misschien zouden ze een wedstrijdje doen of een paar nieuwe trucs oefenen. Maar in plaats daarvan bleef papa gewoon op de bank zitten, lachend met mama.
Teleurstelling achter de camera
Terwijl de camera door blijft draaien, voelt Tim hoe zijn enthousiasme langzaam verdwijnt. Hij had zich zo verheugd op een middag met papa. Voetbal is zijn passie, en samen spelen met zijn vader is altijd een van de leukste momenten van de week geweest. Maar de laatste tijd heeft papa steeds minder tijd. Altijd is er wel een excuus, iets anders dat belangrijker lijkt.
Zijn camera blijft gericht op zijn ouders. Ze lachen nog steeds, helemaal in hun eigen wereld. Mama heeft haar gezicht half verborgen achter haar handen, terwijl papa tevreden achterover leunt.
Tim zegt niets, maar hij voelt het bekende gevoel van teleurstelling opkomen. Dit is niet de eerste keer. De laatste tijd heeft hij vaker gehoord dat papa ‘geen tijd’ had. Eerst vond hij het niet zo erg, want hij kon ook met zijn vrienden spelen. Maar het is nu al zo vaak gebeurd, en steeds minder vaak voetballen ze samen. Het voelt niet eerlijk.
De stille blik van een jongen die had willen spelen
Zijn camera blijft op hen gericht. In het scherm ziet hij hoe ze samen zitten, alsof hij er niet eens is. Het is maar een video van veertien seconden, maar in die korte tijd is zijn stemming helemaal omgeslagen.
Langzaam laat hij de camera zakken. Hij zucht zachtjes en stopt de opname. Er is geen reden om door te filmen. Er gaat vandaag toch geen leuke video van komen.
Zonder iets te zeggen draait hij zich om en loopt richting de achterdeur. Buiten wacht de bal, nog steeds klaar om getrapt te worden. Maar zonder papa voelt het ineens een stuk minder leuk.
Hij pakt de bal op en geeft er een voorzichtige schop tegen. Misschien kan hij in zijn eentje oefenen. Misschien kan hij proberen een paar nieuwe trucjes te leren zonder hulp. Maar het zal nooit hetzelfde zijn als met papa erbij.
Tim loopt langzaam naar het gras en legt de bal neer. Hij kijkt nog even over zijn schouder, naar de woonkamer waar zijn ouders nog steeds op de bank zitten. Papa lijkt het niet eens door te hebben dat hij is weggelopen.
Met een diepe zucht draait Tim zich om en begint hij in zijn eentje tegen de muur te passen. Misschien zou papa later toch nog komen. Maar diep van binnen weet hij het antwoord al. Beelden op de volgende pagina:
