We begrijpen maar al te goed dat het enorm frustrerend kan zijn wanneer je scooter in beslag wordt genomen. Het gevoel van onmacht, boosheid en misschien zelfs vernedering kan ervoor zorgen dat je je emoties niet altijd even goed onder controle hebt. Toch zijn er grenzen aan hoe je die frustratie uit en vooral op wie je die richt. In dit geval heeft iemand besloten zijn ongenoegen op een wel heel bijzondere manier te uiten, namelijk door een vrouwelijke agente publiekelijk in een kwaad daglicht te stellen op het internet.
Dat is niet alleen respectloos, maar ook nog eens ronduit ongepast. Een agent doet simpelweg zijn of haar werk en handhaaft de wet. Niemand wordt zonder reden aangehouden of beboet. Het is een kwestie van regels naleven en als je die overtreedt, zijn daar consequenties aan verbonden. Dat is nu eenmaal hoe het werkt. Maar in plaats van de verantwoordelijkheid bij zichzelf te zoeken, koos deze persoon ervoor om zijn frustratie op de agente af te reageren – en dan op een manier die ver over de grens gaat.
De woorden die hij gebruikt om haar te beschrijven zijn niet zomaar opmerkingen. Ze gaan niet over haar functioneren als politieagent, niet over haar houding of aanpak. Nee, zijn woorden richten zich op iets heel anders: haar uiterlijk. Hij maakt opmerkingen die verre van gepast zijn en die duidelijk bedoeld zijn om haar te kleineren, om haar te reduceren tot iets anders dan de professional die ze is.
Laten we eerlijk zijn: dit is niet zomaar een opmerking uit boosheid, dit is grensoverschrijdend. Natuurlijk is het menselijk om in een emotionele bui iets te zeggen waar je later spijt van krijgt. Maar in dit geval lijkt het er niet op dat er sprake is van een oprechte, spontane uitbarsting. Integendeel, deze woorden zijn bewust gekozen en gedeeld. Niet alleen rechtstreeks tegen de agente, maar ook nog eens op het internet, voor iedereen om te zien. En daar wordt het pas echt problematisch.
Want wat gebeurt er als zulke uitspraken genormaliseerd worden? Wat als het steeds gewoner wordt om agenten – en in dit geval specifiek vrouwelijke agenten – op deze manier te behandelen? Het zou betekenen dat ze niet alleen moeten dealen met hun toch al uitdagende baan, maar ook met het feit dat ze constant het risico lopen op dergelijke respectloze reacties. Het creëert een onveilige werkomgeving, waarin zij niet alleen hun werk moeten doen, maar zich ook moeten wapenen tegen ongewenst gedrag en beledigingen.
En laten we niet vergeten: dit soort uitspraken zijn niet alleen immoreel, maar kunnen ook strafbaar zijn. Belediging van een ambtenaar in functie is niet zomaar iets wat je even kunt roepen zonder gevolgen. Het kan leiden tot een boete of zelfs juridische vervolging. Het is dan ook aan de agente zelf of zij hier werk van maakt. Maar los van de eventuele juridische consequenties, is er ook nog iets anders wat hier speelt: respect.
Want uiteindelijk gaat het hier om iets groters dan één opmerking, één belediging, één boze reactie. Het gaat over de manier waarop we met elkaar omgaan. Over het besef dat agenten, net als iedereen, mensen zijn met gevoelens, met een professionele verantwoordelijkheid, maar ook met een eigen waardigheid. Over het feit dat we in een samenleving leven waarin we elkaar fatsoenlijk behandelen, ook als we het ergens niet mee eens zijn.
Deze situatie roept dan ook een interessante vraag op: hoe ver mag je gaan in het uiten van je frustratie? Is alles geoorloofd zolang het ‘maar een mening’ is? Of is er een grens waarbij vrijheid van meningsuiting omslaat in iets anders – in iets dat niet langer acceptabel is?
Hij heeft in ieder geval geen filter op zijn mond en zegt precies wat hij denkt. Maar betekent dat ook dat hij zomaar alles kan zeggen? Dat hij geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen voor de impact van zijn woorden? Wat vinden jullie? Beelden op de volgende pagina:
