Het is voor sommige docenten tegenwoordig heel erg moeilijk geworden om het gezag te bewaren in de klas. Het lijkt wel alsof de tijden zijn veranderd, en niet altijd ten goede. Kinderen krijgen steeds vaker hun zin en lijken steeds minder respect te hebben voor autoriteit. Vroeger, als je een brutale opmerking maakte of niet luisterde, kreeg je een strenge blik, een waarschuwing, en als het echt te ver ging, een corrigerende tik. Dat was normaal, en niemand keek er raar van op. Maar nu? Nu ligt de wereld aan je voeten als leerling, en sta je als docent eigenlijk met je rug tegen de muur.
Neem nou het verhaal van meneer De Vries, een man die al twintig jaar lesgeeft op een middelbare school. Hij staat bekend als een aardige, betrokken leraar, eentje die altijd zijn best doet om zijn leerlingen te begrijpen. Maar ook hij kreeg op een dag te maken met een situatie waarin hij zich geen raad wist. Het begon met een groepje leerlingen achter in de klas. Je kent het wel, die paar die altijd te laat komen, grapjes maken tijdens de les en constant met hun telefoon bezig zijn. Meneer De Vries was al meerdere keren streng geweest, maar het leek allemaal niet door te dringen. Die telefoons waren een groot probleem; ze werden gebruikt om filmpjes te kijken, selfies te maken, en zelfs om stiekem opnames te maken van hem terwijl hij les gaf.
Op een dag escaleerde het. Eén van de leerlingen, een meisje van vijftien, zat luidruchtig te lachen om iets op haar telefoon. Meneer De Vries vroeg haar om de telefoon in te leveren. Dat was immers het protocol. Maar in plaats van gehoorzaam op te staan en het toestel af te geven, begon ze te schelden. Ze riep dat hij haar niet aan mocht raken, dat hij niks te zeggen had en dat ze haar vader erbij zou halen als hij haar nog één keer zou aanspreken.
Het bleef niet bij woorden. Het meisje hield haar telefoon demonstratief omhoog en begon hem te filmen terwijl ze hem belachelijk maakte. “Kijk eens, dit is mijn leraar. Wat een sukkel, hè?” zei ze tegen de camera. De andere leerlingen vonden het hilarisch en moedigden haar aan. Meneer De Vries voelde hoe zijn gezicht rood werd van schaamte en woede. Hij probeerde haar tot rust te manen, maar het mocht niet baten. Op dat moment verloor hij zijn geduld. Hij liep naar haar toe, pakte de telefoon uit haar hand en legde hem op zijn bureau. Het meisje begon meteen te schreeuwen dat ze haar vader zou bellen en dat meneer De Vries haar telefoon had gestolen.
De situatie liep compleet uit de hand toen het filmpje dat ze had gemaakt online verscheen. Het ging viral op TikTok en Instagram, met honderden reacties van mensen die de docent uitmaakten voor alles wat lelijk is. Ouders, collega’s en zelfs de schooldirectie kregen lucht van de zaak. En toen kwam de klap: meneer De Vries werd op non-actief gesteld. De reden? Hij had de persoonlijke eigendommen van een leerling afgepakt en zou daarmee haar rechten hebben geschonden. Het was een nachtmerrie.
Maar het verhaal werd nog erger. De vader van het meisje, woedend na het zien van het filmpje, kwam verhaal halen op school. Hij schreeuwde tegen meneer De Vries en eiste een openbare excuses. “Wat zou je doen als iemand jouw dochter zo behandelt?” riep hij. De vraag bleef hangen. Want wat zou je inderdaad doen als je je dochter op het internet zag, huilend en schreeuwend, met een leraar die haar telefoon uit haar hand pakt? De vader zag alleen maar het beeld dat online circuleerde, niet de context van het verhaal. Hij wist niet dat zijn dochter al weken de boel op stelten zette en het bloed onder de nagels van haar docent vandaan haalde. Dat deel van het verhaal werd niet verteld.
En daar zit het probleem van deze tijd. Het draait allemaal om de beelden, om het korte moment dat online wordt gedeeld. Niemand vraagt zich meer af wat eraan voorafging. Niemand kijkt naar de volledige situatie. Alles wordt zwart-wit bekeken, en de docent is bijna altijd de boeman. Het is alsof respect en fatsoen niet meer bestaan, niet bij de leerlingen en soms zelfs niet bij de ouders.
Wat doe je dan als docent? Hoe zorg je ervoor dat je gezag niet wordt ondermijnd, maar je ook niet in de problemen komt? Want laten we eerlijk zijn, een corrigerende tik is allang niet meer toegestaan, en zelfs een strenge blik kan al genoeg zijn om een klacht te krijgen. Het is een onmogelijke positie, een waar veel docenten zich in herkennen.
Meneer De Vries heeft uiteindelijk besloten om ontslag te nemen. Hij kon het niet meer aan. De stress, de negatieve aandacht, en het gebrek aan steun van de schoolleiding hebben hem gebroken. Hij is nu bezig met een andere baan, ver weg van het onderwijs. Maar het probleem blijft bestaan. Het respect voor docenten lijkt met de jaren verder te verdwijnen, en de vraag is hoe lang dit nog zo door kan gaan.
Misschien is het tijd dat we met z’n allen eens stilstaan bij wat we van onze docenten verwachten. Ze zijn er niet alleen om les te geven, maar ook om jongeren te begeleiden en voor te bereiden op het leven. Als zij voortdurend worden ondermijnd, hoe kunnen ze dan hun werk goed doen? Misschien is het tijd dat ouders, leerlingen en scholen weer leren samenwerken en elkaar ondersteunen, in plaats van elkaar tegen te werken. Want een samenleving waarin respect en fatsoen ontbreken, is uiteindelijk een samenleving die zichzelf in de voet schiet.
Wat denk jij? Hoe kunnen we dit probleem oplossen? Moeten we strengere regels instellen op scholen, of is er een diepere verandering nodig in hoe we met elkaar omgaan? Eén ding is zeker: het gesprek hierover mag niet stoppen. Voor docenten zoals meneer De Vries, en voor alle anderen die iedere dag hun best doen om het beste uit onze jongeren te halen.
